Archive for 2014

Hüznü dar sokaklardan taştı şehrin ve yüklendi bir delikanlının omuzlarına. Kargacık burgacık kaldırımlarda özenilmiş bir çirkinlik çarptı gözlere ve yıkıldı gitti bir güzelcenin yanaklarında. Sordu delikanlı:

- Kaçadır mutluluk matmazel?

Cevap bulamadı. Delikanlı, aksaklıkların Timur olup fethettiği her zerrede yalnızlık kuşandı fakat bir şairin puslu mısrası olamadı. Bir muamma, bir dilemma, bir hiç ya da hiçbir dolandı dudaklarına. "Cep delik, cepken delik" dedi, dedi de inanamadı; "Orhan Veli misin be kardeşlik?".

Sırça köşklerde büyümüş bir güzelce, tüm çirkinliklerin yanaklarında söndüğü. Pembe bir aidiyet, gülce bir koku, duyumsanmamış bir alınganlık... Kor düştü delikanlının yüreğine, tutuştu güzelcenin eteklerinin ucunda, yandı; kimse görmedi. Yürüdü yokluk caddelerinde ve koştu unutmaya; başaramadı. Bir Cem Karaca şarkısı çaldı, işçiydi ve işçi kaldı. Bir tulum, bir kırık ayna, yarınsız geceler içerisinde boğuldu.

Güzelce yanaştı delikanlıya, ağladı omuzlarında. Bir muamma, bir dilemma... Sustu delikanlı.  Ortaçağ'dan beri yankılanan masalsı aşkları, aşksı masalları dinledi. Hiçbiri kendini, hepsi onu anlatıyordu. Dinledi ve yuttu. Hissizliğin galip geleceği son savaşta mağlup oldu ve yitti.

Taşa tekme, göğe kafa attı. Taş ağır, gök uzak ve yalnızlık yanıbaşında. Kolkola girdiler birbirlerinden habersiz ve taşa tekme, göğe kafa attılar. Taş utandı gitti güzel memleketlere, gök kaçtı gitti güneşli sahillere. Sokaklarından hüzün taşan şehir bir kez daha yüklendi omuzlarına ve bu kez yıkmak istercesine. Delikanlı dayanamadı, söylendi:

"iki yılda
             ikiyüz yıl yaşadım
tattım iki yılda daniskasını
                      acının
                          umudun
                               ve kızgınlığın
ağaçlar birbenbire yaşlı
aynalar birdenbire eski
sokaklar birdenbire ters
birdenbire kayıp gitmiş gibi altımdan toprak
iki yılda
ikiyüz yıl yaşlandım"

Kızgın asfaltın üzerinde dörtlülerini yakmış bir araba ve arabanın içerisinde öğlen sıcağına küfrederek sigara içen bir adam. Beklediği her neyse hiç gelmeyecek sanki, suratında öyle bir öfke.

Darmadağın saçlarına vurdumduymazlık işlemiş ve kulaklığında çalan şarkıya aldırmayan bir kız. Yürüdüğü yolun sonunun nereye varacağını hiç bilmiyor sanki, suratında öyle bir tanımsızlık.

Ben ise beynimin içerisinde çalan bir Azer Bülbül şarkısına hapsolmuşum; başaramadım. Kafamı kaldırıp gökyüzüne bakıyorum, 30 yıldır yağmur yağmamış ve bir 30 yıl daha yağmayacak gibi bir gökyüzü. Sahi, kaç kere yağmur yağmalı ekinlerin yetişmesi için? Peki, ne kadar yakmalı güneş yeşil ekinleri kurumaları için?

Sola dönüyorum, esnaf dükkan önünde tavla oynuyor; "Ulan, o zar atılır mı be! Hiç mi insafın yok senin?". Ah be dayı, zar bile artık kemik değil plastik; kime neyi anlatıyorsun? Soğuk su 50 kuruş, saat 15.42. Başka bir esnaf yola su serpiyor; fakat kimsenin umurunda değil. Dolmuş şoförü bitkin, kolunu camdan sarkıtmış ağır ağır ilerlerken yoldan müşteri toplama derdinde.

Ben ise amaçsız yürüyorum; ağaçlar yeşil, gökyüzü mavi, asfalt kara, sıcak renksiz, kent bana yabancı. Peki ya hafızam yanılıyor olamaz mı? Burada çocukken de yürümüştüm ben oysa. Karşı asfaltta bir çift yürüyor; ilk buluşmalarının heyecanı yüzlerine yansımış. Oğlan gürbüz, kız biraz utangaç ama yaşlı teyze umursamaz; elindeki poşetin ağırlığından başka duyumsadığı hiçbir şey yok.

Ben ise yürümeye devam ediyorum; ağır abi raconuyla yürüyen iki delikanlı omuz vursalar beni devirecekler. Yürekleri kocaman ikisinin de; yıkamayacakları adam, bükemeyecekleri bilek yok. Yine de bir durağanlık çökmüş her yana, delikanlıların cakaları boşa. Camiden çıkan ihtiyar Tanrı'ya şükrediyor; ömrü olmuş 70.

Ben ise oturuyorum bir gölgeliğe; kent bana yabancı. Sigaranın dumanı gözümü yakıyor, kendimle dalaşıyorum, kendime yeniliyorum ama galip benim. Kent bana yabancı ama yine de gidemiyorum. Gölge güzel ama çay yok. Kent bana hala yabancı, fakat duyan yok. Kent, sıkıcı. Ben ise ıslık çalıp uzaklaşıyorum.

10 yaşında bir çocuk, kıpır kıpır. Berberden çıkıp eve dönerken arabaların camlarından yansıyan görüntüsüne hayran kalıp bir hevesle eve geliyor. İstediği çok bir şey yok; annesi yeni kestirdiği saçlarını beğensin, babası da "ne de yakışıklısın be oğlum" desin istiyor. 10 yaşında bir çocuk, içi dışı bir. Kimsenin umurunda değil ama karşıdan karşıya geçerken önce soluna, sonra sağına sonra tekrar soluna bakıyor. Meselesi soldan gelen telaşlı arabanın altında kalmamak değil, kurallara uyuyor diye takdir edilmek istiyor.

10 yaşında bir çocuk, hem annesine hem babasına benziyor. Mahalle berberine ilk kez gitmiş, içi titriyor sevinçten. Annesi beğeniyor saçlarını, babası başını okşayıp öpüyor. 10 yaşında bir çocuk, mutlu. Ekmek istiyor annesi, koşarak gidiyor bakkala. "Bakkal amca, 2 ekmek bir kısa Tekel 2000, paranın üzerine de iki sakız" diyor, alıyor. 10 yaşında bir çocuk, gecekondu mahallesinde tek başına yürüyor. Sokakta köpekler mutlu, plastik toplar uçuşkan, kızlar beş taşçı, gençler atılgan.

10 yaşında bir çocuk, haberi yok arabeskten. Barış Manço seviyor 7'den 77'ye ve biliyor adam olacak. Taze ekmeğin ucundan kırpıp yiyor biraz, tadına doyamıyor bir kırpık daha alıyor. Kırpık ekmekle beraber sıcacık mercimek çorbası içiyorlar. Annesi, babası ve çocuk; toklar. Haberlerden sonra iki bardak tavşan kanı çay, bir bardak portakal aromalı gazoz geliyor, içiyorlar. 10 yaşında bir çocuk, haberleri anlamıyor.

Elektrikler kesiliyor, sular tankerle geliyor mahalleye ve televizyon çekmiyor. 10 yaşında bir çocuk, mahalle takımının yedek kalecisi. Kimisi Aykut, kimisi Oğuz, kimisi kendisi ama hepsi iyi futbolcu. Top taşın üstünden uçuyor "Direk lan valla direk" diyor mahalle takımının yedek kalecisi. 10 yaşında bir çocuk, doğru söylediğine inandıramıyor. "Gol ulan işte, boru gibi gol".

27 yaşında bir adam, neyin ne olduğunu biliyor. Zor uyanmış hayata, canhıraş üzerini giyiniyor. Sokak sarı, hava gri, anne-baba uykuda ve 10 yaşında bir çocuk yok. Günün ilk sigarası acı, kahvesi şekersiz, apartman rutubet kokulu. 27 yaşında bir adam, hayatını tüketmek için bir adım daha atıyor. Sağına soluna bakmadan karşıya geçiyor, ne ölüm ne de takdir edilmek umurunda.

27 yaşında bir adam, hiç mutlu değil. Şurada gol yememiş, orada misket oynamamış, şu gecekondunun çamuruna bulaşmamış, hiç şeker toplamamış, mantar tabancası sıkmamış, leblebi tozu yutmamış ve hiç çocuk olmamış. 27 yaşında bir adam, kararsız. Bir var mıymış yoksa yok muymuş? Bir yokmuş. Sanırım.

- Bakkal, bir Tekel 2000 versene.

Alper, bir ailenin bir çocuğuydu. Ailesi Gölbaşı'nın yerlisi ve toprak zenginiydi. 1.85 boylarında, kumral, yeşil gözlü, 100 kilo civarında bir babayiğitti Alper. Babası Cafer Bey ise iki dönem üst üste Gölbaşı Belediye başkanlığı yapmasına rağmen, Ankara kulislerinde en az bir bakan kadar etkin ve tanınmış biriydi. Alper hiç özel okula gitmedi. İlkokul ve liseyi devlet okulunda okudu. Babası Cafer Bey de oğlunun eğitiminin bu yönde olması gerektiğine inanan tipik bir İç Anadolu aile babasıydı.

Cafer Bey, toprağına toprak, varlığına varlık katmak isteyen cimri fakat sözünün eri bir adamdı. Cafer Bey'in eşi Raziye Alper'in doğumu sırasında ölmüş ve Cafer Bey ondan sonra bir daha evlenmemişti. Haliyle Alper dışarıda başına buyruk, evdeyse babasına karşı ezik büyümüş, bu da onu haşarı bir çocuk yapmıştı. Yine de Alper lisede okurken babası onu bol bol yanında gezdirir nüfuzlu arkadaşlarıyla tanıştırırdı. Cafer Bey 57 yaşına geldiğinden öldüğünde oğluna sağlam bir çevre bırakmak için artık her gününü neredeyse Alper'e ayırıyordu.

Cafer Bey Alper‘i, liseyi bitirir bitirmez Gölbaşı'nın bir köyünden oldukça güzel Gülsüm adlı bir kızla evlendirdi. Alper askere gidip gelince de tüm işleri oğluna bıraktı; arsaların, dairelerin ve aile şirketinin başına Alper geçmişti ama kontrol mekanizması hala Cafer Bey'in elindeydi. Cafer Bey etkin bir şekilde Alper'i önemli kişilerle tanıştırıyor ve ona işini nasıl yapacağını öğretiyordu. 

Bir nevi danışmanlık şirketleri vardı. Cafer Bey yeni yetme iş adamlarına ön ayak olup onların işleri halletmesine yardımcı oluyor ve karşılığında da payını alıyordu. Alper'i de aynı şekilde yetiştirmişti fakat Alper bu kadarla yetinmek istemiyordu. Cafer Bey sadece Gölbaşı ve Dikmen çevresinde etkin olmayı tercih ediyor, gücü yettiği halde başka yerlere hiç karışmıyordu.

Cafer Bey 65 yaşında karaciğer kanserinden vefat edince Alper işleri büyütmeye karar vermiş ve Gölbaşı ilçe merkezinde bulunan şirketi Kızılay'a taşımıştı. Cafer Bey ölmeden önce hem çocuğunu tam anlamıyla yetiştirmiş, hem mürüvvetini görmüş hem de torun sevmişti. Alper'in Gülsüm'den 2 kız çocuğu olmuştu; büyük kızın adı Raziye, küçük kızın adı ise Ceyda'ydı.

Ceyda hem Yunus hem de Alper'in beraber aşık olup paylaşamadıkları kızdı. Sonrasında da birbirlerine düşmemek için bu konuyu Ceyda'ya hiç açmamışlar ve bu konuda birbirlerini kandırmayacaklarına yemin etmişlerdi. Alper, kızına Ceyda ismini vererek onu aklından silemediği gerçeğini ve ömür boyu sevebileceği bir Ceyda'yı var etme isteğini gösteriyordu.

Lisede Alper çok haşarı bir çocuk olduğundan lise 1. sınıfta okuldan uzaklaştırma almış ve Cafer Bey de onu Gölbaşı Lisesi'nden alarak Dikmen Lisesi'ne vermişti. Alper ile Yunus'un tanışması da orada başlıyordu. Yunus uzun boylu olduğundan en arka sırada oturuyordu ve Alper de sınıfa gelir gelmez yalnız oturan Yunus'un yanına oturmuştu.

Lisede başlayan arkadaşlık mezuniyetten sonra zayıflamış ve askerlikle beraber bu bağ tamamen kopmuştu. Aradan yıllar geçtikten sonra Alper ile Yunus Kızılay'da karşılaşmışlar ve kopan bağ zayıf da olsa bir şekilde tekrar bağlanmıştı.

Alper her ne kadar patavatsız ve kaba olsa da her zaman sözüne güvenilir bir insandı. Verdiği sözü tutmadığı hiç vaki değildi. Bunu da babası Cafer Bey'den öğrenmişti. Yunus'u ikna edip işe başlatan da belki Alper'in bu özelliğiydi. Yine de Alper çevresi ve imkanları dahilinde Yunus'a muhtaç olacak bir konumda değildi. Yunus'un annesi vefat ettiğinde cenazesine bile katılmamış olmasına rağmen aylar sonra yanına gidip kendisine iş teklif etmeye çekinmeyecek bir karakterdeydi. Alper için iş ve para dünyada var olan tüm gerçekliklerin üzerinde yer alan tek gerçeklikti. İnsanlar bunu fark edemedikleri için mutsuz, başarısız ve beş parasızdılar.

Alper için tek gerçeklik paraydı. Okul hayatı boyunca notları konusunda hiç hırslı davranmasa da, para söz konusu olduğunda tepeden tırnağa hırsla dolardı. Öyle hırslıydı ki, çantasında düzinelerce kalem ve uç taşır, kalemleri kiralar ve ucu da satardı. Sınıfta kendisine uç lobisi bile kurmuştu. Öğrenciler ondan çekindiğinden birbirlerinden uç ödünç almazlar ama uç almaya mecbur kaldıklarında Alper'den alırlardı. Kiraladığı kalemlerden sınav haftalarında 20 lira kazandığı bile olurdu.

Tüm gerçekliği para olmasına rağmen Alper Ramazan ayında mutlaka orucunu tutar, cuma namazlarını kaçırmaz, zekatını verir ve kurbanını keserdi. Hac vazifesini gerçekleştirmek için yaşlanmayı bekliyordu, çünkü içkiyi bırakmayı göze alamazdı. Hacca gidip gelmek demek 5 vakit namaz kılmak ve içkiyi bırakmak demekti; günahlardan arınmak demekti. Bir tüccar mantığıyla bakıldığında ise günahlar birikmeden günahtan arınmak müsriflik olacağından, Alper hac işini geciktiriyordu.

Gülsüm de din konusunda tıpkı Alper gibi düşünüyordu. Türbanlı olmasına rağmen dedikodudan geri kalmayan, övünmekten vazgeçemeyen bir insandı. Kendi güzelliğinden bahsetmeyi çok sever ve yaptığı yemekleri övmeden edemezdi. Hayatında hiç sigara ve alkol kullanmamasına rağmen Alper'in içki-sigara alışkanlığına ses etmez, sadece eve girecek parayla ilgilenirdi. Çocukları onun en büyük uğraşıydı. Alper ise evinin direği olmasına rağmen hayatında çok büyük yer teşkil etmiyordu. Ne Alper Gülsüm'ü seviyor ne de Gülsüm Alper'i seviyordu. Aralarında aşk, sevgi namına hiçbir şey yoktu. Topluma iyi aile rolü kesmek başlıca görevleriydi ve bunu çok iyi beceriyorlardı. Alper, çocuklarını paraya boğmanın yapılabilecek en iyi babalık olduğunu düşünüyor ve öyle davranıyordu. Gülsüm de bundan şikayetçi olmamakla beraber çok da memnundu.

Yeni dünya düzeninin tüm dünya ve Türkiye'de yarattığı yeni aile buydu. Herkes rol yaptığını bildiği halde gerçeği yaşıyormuş gibi davranıyor ve bunu belli etmiyordu.

Artık uçağın kalkmasına 24 saat kalmıştı. Yunus tüm hazırlıklarını tamamlamış evde vakit geçiriyordu. Bugün için planı önce Kızılay'a inip Ankara ile vedalaşmak ve güzel bir yemek yemekti. İlk defa uçağa bineceği için biraz gergin olmasına rağmen heyecanlıydı da.

Yunus tam çıkacakken kapı çalındı ve Alper geldi. Elinde bir tomar kağıtla Yunus'un bazı belgelere imza atması gerektiğini, o yokken işleri yürütebilmek için bunun gerekli olduğunu söylüyordu. Yunus fazla düşünmeden ve kağıtları okumadan hepsini imzaladı. Alper çok fazla soru sormadan Yunus ile vedalaştı ve her zaman olduğu gibi o pis tavrını takınarak giderayak Yunus'a takılmayı ihmal etmedi.

Alper çıktıktan sonra Yunus da çıktı ve Kızılay'a gitti. Önce meydan, sonra Konur Sokak derken Ziya Gökalp'ten Kurtuluş'a kadar yürüdü. Dönerken bir taksiye binip tekrar meydanda indi ve Sakarya'da sıradan bir bara oturarak bir tane bira içti. Çocukluğunun, gençliğinin ve askerlik dışındaki tüm hayatının geçtiği şehiri ilk kez terk edecekti. Hüzünlendi ama ağlamadı. Sakarya Caddesi'nden Atatürk Bulvarı'na vardığında taksiye binmek istedi ama kararını değiştirip dolmuşa binmeye karar verdi. Güvenpark'ta bir sigara içip dolmuş duraklarına doğru yürüdü.

Dolmuşa bindiğinde aklına lise yılları geldi. Cumartesi akşamları arkadaşlarıyla Kızılay'a inip bira içer ve son dolmuşla eve dönerlerdi. O zaman güzeldi Ankara ve bu kadar gri değildi. Ergenliğin toz pembe dünyasının hülyasına kapılmıştı tekrar. Üzerinde lacivert ceket, altında gri pantolon varmışcasına ergen olmuştu. Bir kız tavlamalı, askere gidip gelmeli, düzenli bir iş bulduktan sonra da evlenip çoluğa çocuğa karışmalıydı. Çocuğu olursa da annesi bakardı. Dizel motorun sesi Yunus'a bunları anımsatmıştı. Oysa düşündüğü hiçbir şey gerçekleşmedi ve o yüzden şimdi kendisi de buralardan kaçıyordu.

Amerika nasıl bir yerdi ki? Orada da dolmuş var mıydı? İnsanlar orada da bu kadar somurtkan mıydı? Peki ya dolmuş şoförleri orada da bu kadar ciddi miydi? Her şeyden önemlisi orada kötü kaderini mağlup ederek mutlu ve yeni bir yaşantıya başlayabilecek miydi? Aşık olabilecek miydi? Filmlerde olduğu gibi bir Amerikan mucizesi mi yaşayacaktı yoksa buradaki sıkılmışlığı orada da devam edecek miydi? Ülke değiştirmek kendini değiştirmek olabilir miydi?

Bu soruları daha fazla düşünmemeye karar verdi. Önünde koca bir yıl vardı tüm bunlara yanıt verebilmek için. "Abi son duraktayız, inmiyor musun?" diye seslendi dolmuş şoförü. Yunus tamamen dalmış gitmiş, yolu bile takip etmemişti. Hiçbir şey söylemeden dolmuştan indi ve şoför kapıyı kapatmadan "Kusura bakma kardeş" diyebildi. Aklına saate bakmak geldi. Saat 22.00 olmuştu. 4 saat sonra uçak kalkacaktı ve 2 saat içerisinde Yunus'un havalimanında olması gerekiyordu. Yoldan geçen bir taksiyi durdurup eve geçti. Şimdi sıra eviyle vedalaşmaktaydı.

Önce tüm odaları tek tek dolaşıp hepsinin fotoğrafını çekti; evini unutmak istemiyordu. Mutfakta bir sigara yaktı ve hızlı nefeslerle sigarayı tüketti. Ardından su kaynatıp bir kahve yaptı, balkona çıktı. Saat 22.45 olmuştu. Mahalleyi izleyerek kahve eşliğinde bir sigara daha içti ve veda etmenin o buruk tadını hissetti. Sigara da, kahve de, balkon da veda kokuyordu. Hiç kimsen olmasa da alışılmışlığı terk etmek bu kadar zordur işte. Yunus da zorlandığını şimdi fark etmişti. Sigarası bitti.

Komşuları Hanife'ye çıkarak anahtarı teslim etti ve bir yıl Amerika'da olacağını anlattı. Hanife şaşırıp Yunus'u soru yağmuruna tutsa da Yunus zamanının olmadığını ve aceleyle gitmesi gerektiğini söyledi. Aidatları ödemesi için de bir yıllık para bırakıp Hanife'nin elini öperek binadan çıktı. Çağırdığı taksi kapıda kendisini bekliyordu.

Havalimanına varana dek şehri izledi. Kafası karışmıştı ve tam olarak gitmek istemiyordu artık. Yine de taksi dış hatlar gidiş kapısının önünde durunca istemsizce içeriye girdi. Kontrolden geçtikten sonra valizlerini vereceği gişeyi bulup sıraya girdi. Önünde bir çift vardı. Sıra kendisine geldiğinde bagajını teslim etti ve görevlinin sorduğu ritüel sorulara ilk defa karşılaştığı için heyecanlanıp kekeleyerek cevap verdi. Bagaj banttan gitmeye başladı ve Yunus da artık gideceğinin ciddiyetini kavradı. Saate baktı, saat 00:30'du. Ankara'da son bir buçuk saati kalmıştı.

Elinde boarding card ve el çantası olduğu halde dışarıya çıkıp sigara içmeye karar verdi. Esenboğa Havalimanı'nın o keskin ayazında sigarayı zor bitirdi. Otomatta sıradan bir kahveye 5 lira vermek ne kadar garibine de gitse bir kahve daha içti. Heyecan iyice bastırmıştı. Heyecanın etkisiyle kahveyi içtikten sonra kendisini tuvalete zor attı ve çıktığında kendi uçağının anonsunu duydu. Pasaport kontrolü için beklerken son bir kez arkasına baktı ama dışarıyı göremedi.

Uçağa binmeden önceki kontrolden geçtikten sonra uçağa doğru yürürken bayılacak gibi oldu ama durmadı. Çok gergin olduğundan yerine oturur oturmaz uyumaya başladı. Kendisi bu anı daha sonra "bayıldım" diye anlatacaktı.

Bugün Yunus işe başlayalı tam bir sene olmuştu. Bankada 20 bin liraya yakın birikmişi vardı. Ceyda'nın izini bir süre sürmüş ama ona ulaşamayınca umudunu tamamen yitirmişti. Bugün Alper ile konuşup işten ayrılacaktı. Evi ve arabayı satarak Amerika'ya gidecek, hayatını orada sürdürecekti. Ankara'da sıkılmışlığın dibine vurduğundan yeni maceralar arıyor, korktuğu halde yine de heyecandan geceleri uyuyamıyordu bu kararı aldığından beri.

Büroya geldiğinde Alper yoktu. Odasına girip çaycıyı çağırdı. Alper'i sordu ama o da bilmediğini söyledi. Yunus internete girip evi ve arabasını satılığa çıkarttı. Önceden çektiği fotoğrafları bilgisayara yüklerken de bol bol iç geçirdi. Ankara onu boğmuş, yalnız bırakmış ve mutsuz etmişti. Bir ajansla görüşüp dil kursu için gerekli parayı çoktan yatırmış ve pasaport-vize işlemlerini tamamlamıştı. 1 sene boyunca bir yurtta kalacak ve İngilizce öğrenecekti. O sırada da bulabilirse bir Amerikalı ile evlenip orada kalacak ya da kaçak bir şekilde yakalanana kadar yaşamaya devam edecekti. Elindeki parayla 5 yıl boyunca sıkıntısız bir şekilde Amerika'da yaşayabileceğini tahmin ediyor ve o 5 yıl boyunca da orada kalabilmek için gerekli yasal prosedürleri bir şekilde yerine getireceğine inanıyordu.

Akşam üstü Alper büroya geldi. Yunus tüm cesaretini toplayıp Alper'in odasına gitti ve niyetini bir çırpıda anlattı. Yunus'un hiç beklemediği şekilde Alper tüm anlatılanları dinledi ve büyük bir olgunlukla karşıladı. Konunun önemli olduğunu, akşam beraber yemek yerken daha detaylı konuşmak istediğini belirtti. Yunus itiraz etmedi ve mesai bitimine kadar odasında Alper ile çıkacakları yemeği bekledi.

"İşe yaramaz herifin tekiyim ben. Ne ana babama faydam oldu ne de kendimi adam edebildim. Kendimi bildim bileli asalak gibi yaşıyorum. Önce baba parası yedim, şimdi de hiç iş yapmadan Alper'in parasını yiyorum. Ne biçim hayat ulan bu? Hiç kız arkadaşım olmadı, hiç benden hoşlanan olmadı ve ben de hiç aşık olmadım. Bu ne lan böyle?

Şuna bak... Üzerimde pahalı bir takım elbise ve bir masanın başında oturmuş internette salak gibi Ceyda'yı arıyorum. Amacım ne? Ceyda'ya aşık mı oldum bana telefon etti diye? Aşk ne ki? Yanımda birinin olmasını istemem ve hayatı paylaşabileceğim bir can yoldaşı aramam aşk mı? Herkesin bir eşi var, yoldaşı var ben niye yalnızım? Hadi onu da geçtim, benim yaşam amacım ne? Neden yaşıyorum ulan ben?

Tövbe estağfurullah. Salak salak konuşuyorum işte. Her şey yolunda lan. Benim yerimde olmak isteyen kaç kişi var ama yine de ölsem cenazeme gelecek adam yok be Alper'den başka.

Ne kötü olurdu be. Gece yatıyorum sabah kalkamıyorum; ölmüşüm. Yataktayım ama ölüyüm. Öğlene doğru Alper arar herhalde nerde kaldın diye ama telefonu açmayınca çok üstelemez. Akşama doğru bir daha arar ama açmayınca yine fazla umursamaz. Alper'e ne ki zaten? Adam evli, işi başından aşkın; benimle uğraşacak hali yok ya. Yine de iki-üç gün telefona yanıt vermeyince herhalde eve gelir. Huyunu bilirim Alper'in, mutlaka önce arabamı kontrol eder evde miyim diye. Sonra da gelir kapıya dayanır ayı gibi zile abanır. Baktı açmıyorum, yumruklar kapıyı ve kimsenin rahatsız olacağını düşünmeden binanın içerisinde koparır yaygarayı kapıyı aç diye. E ama kim açabilir ki kapıyı? Öldüm ben.

Polis falan çağırmaz Alper, cins adamdır. Kesin bir anahtarcı çağırıp girer içeriye. Salonda falan beni bulamayınca yatak odasına gelip görür beni. Morarmışım iyice, kalp krizi öyle yaparmış ya. Kalp krizinden niye öldüysem? Ama gecenin bir köründe insan başka neden ölür? Kalp krizinden öldüm işte. Önce şaşırır, sonra kesin paniğe kapılıp evden çıkar. Polisi arar ve zabıt tutturur.

Selâmı okur camii imamı bir gün sonra. "İkindi namazını müteakiben mahallemiz sakinlerinden Hasan Ali oğlu Yunus'un cenazesi Karşıyaka'da defnedilecektir.". Ulan ne çirkin şey şu ölmek. Cenazemi yıkamaya dayım da girer bence. Zaten Alper, dayım, halalarım gelir cenazeme. Kuzenler falan da gelse 10 kişiyi bulur. Bizim bir günlük saltanatımız 10 kişiye olacak demek ki. Harbiden ne sıkıcıymış lan ölmek.

Kara toprağa, annemin yanına gömerler. Cenaze masraflarını da Alper karşılar herhalde.Yine de sıkıcı ölmek. Neyse sıkıntı bastı içimi. Başka şeyler düşüneyim. Ceyda'yı düşüneyim, evet. Nerede bulurum ki ben bu kızı?" diye düşünmeye devam ederken kapı çaldı ve çaycı girdi içeriye. "Yunus abi çay içer misin?" dedi ve masanın üzerine bıraktı çayı. Yunus kafasıyla teşekkür edip koltuğuna yaslandı, dakikalarca çayını karıştırıp düşünmeye devam etti. Ne kadar da sıkıcıydı.

Uyandığında gün çoktan ikindi olmuştu. Telefonuna baktı ve tahmin ettiği gibi Alper'den olan 3 cevapsız aramayı gördü. Televizyonun karşısında uyumuştu yine. Alper'i arayıp hasta olduğunu, gece uyuyamadığını ve telefonu da duymadığını söyledi. Alper, Yunus'a 2 gün daha izin verdi ve bir şeye ihtiyacı olup olmadığını sordu. Yunus bir şeye ihtiyacı olmadığını ama bir işçiyle büronun otoparkında kalan arabasını yollamasını istedi. 1 saat içerisinde arabayı getirmişti bir işçi.

Araba gelince Yunus da dışarıya çıkıp bir şeyler yemeye karar verdi. Bir esnaf lokantasında çorba içtikten sonra arabayla amaçsızsa Ankara sokaklarında dolandı. Sonra aklına Leyla geldi. Eğer Leyla'yı bulursa bir şekilde Ceyda'nın da izini bulabileceğini bildiğinden, aceleyle arabasını Leyla'nın çalıştığı eczaneye doğru sürmeye başladı. Eczane Vedat Dalokay Caddesi'ndeydi.

Eczanedeki kalabalığı görünce şaşırdı önce Yunus ama içeriye herhangi bir müşteri gibi girip Leyla'dan ağrı kesici istedi. Leyla, Yunus'u önce tanımadı fakat Yunus "Leyla, beni tanımadın mı?" deyince çıkartabildi Yunus'u. Özel bir şey soracağını ve müsait olup olmadığını sordu Leyla'ya. Leyla müsait olduğunu söyleyip dışarı çıkmayı ve birer sigara içmeyi teklif etti. Yunus, aklında Ceyda ile ilgili ne kadar soru varsa sordu ama en az 6 aydır Leyla ile Ceyda görüşmemişlerdi. Yine de Ceyda'nın evlenip boşandığını, şimdi bir sigorta şirketinde çalıştığını ve annesi ile babasının trafik kazasında vefat etmesinden sonra küçük kardeşine baktığını öğrendi. Maddi olarak çok zorluk çekiyordu Ceyda ve bu Yunus'u çok üzdü. Leyla'ya onu nerede bulabileceğini sordu ve bir adres aldı.

Büyük bir heyecanla Etimesgut'a gidiyordu, Ceyda oraya taşınmıştı. Ceyda işte bile olsa kardeşine not bırakıp kendisini aramasını isteyebilirdi. Bu Ceyda ile yüzyüze görüşmekten daha basit geliyordu kendisine ve rahatlatıyordu da. Adresi birkaç kez taksicilere sorarak anca bulabildi. Ceyda'nın oturduğu binaya ulaşınca heyecanla arabadan indi ve binanın içerisine daldı. Zile bastı ama açan olmadı. Birkaç dakika bekledikten sonra yan dairenin ziline basarak Ceyda ve kardeşini sordu. Uzun bir kimsin-nesin sorgusuna muhattap olduktan sonra Ceyda'nın oradan taşındığını öğrendi. Komşusu nereye taşındığını bilmiyordu ve "En iyisi mi sen muhtara sor evladım" dedi.

Muhtarlığa vardığında muhtar ve bir arkadaşı içeride tavla oynuyorlardı. Yunus derdini anlattı. Muhtar isteksiz bir şekilde yakın gözlüklerini takıp acemi hareketlerle bilgisayarın klavyesinde Ceyda'nın ismini yazdı. Yunus kalp krizi geçirecekti neredeyse. "Adresleri aynı görünüyor, herhangi bir adres değişikliğini bildirmemişler" dedi. Yunus onları tanıyan birilerinin olup olmadığını sordu ama muhtar "1 yıldır burada yaşıyordu zaten, pek kimseyle konuşmazdı. İşe gidip gelirdi." deyince Yunus "Peki, kardeşi? Öğretmeni falan tanıyordur en azından" dedi. Muhtar Ceyda'nın kardeşi olmadığını, onun burada tek başına yaşadığını söyledi.

Yunus büyük bir hayal kırıklığı ile mahalleden ayrıldı ve eve dönerken de Eskişehir yolunda akşam trafiğine yakalandı. Eve gitmek neredeyse 2 saatini almıştı ve eve geldiğinde bitkindi. Bir pide söyledi eve varınca ve ocağa da çay koydu. Ceyda'yı ne pahasına olursa olsun bulacak ve bir daha asla içki içmeyecekti. İşini kaybetmeye ve yine çöplüğe gömülmeye razı değildi.

Yunus, aradan geçen birkaç ayda işe iyice alışmıştı. Tüm gün kendine verilen odada oturuyor, arasıra da çıkıp işçilerle sohbet ediyordu. Hiç çalışmadan bu kadar çok para kazanmasını hiç sorgulamıyordu; çünkü yaşantısı beklediğinden de fazla düzene girmişti. Kendisine araba almış, evindeki eşyaları yenilemiş ve kendi zevkine göre evi tekrar dizayn etmişti. Hayat buydu ve böyle olmalıydı zaten.

Bazen iş yerinde sıkılıyor ve Ankara sokaklarında gezintiye çıkıyordu. Bugün de o günlerden birisiydi. Şirketten çıkınca önce Meşrutiyet Caddesi'nde biraz yürüdü Yunus. Aşağıya, Kızılay Meydanı'na doğru ilerledi. Arabaların işgâl ettiği, insanların tavuklar gibi arabalardan kaçıştığı bir yere meydan deniliyordu ve Yunus bunu hiç aklına bile getirmemişti. Şimdi de getirmedi. Meydana varmadan Konur Sokak'a girip bir bira içmeye karar verdi.

Konur Sokak, barlarıyla eski ünlü barlar mekânı Sakarya Caddesi'nin tahtını elinden almıştı. İnsanların barları, cafeleri dolup dolup boşalttıkları, sokaklarında birbirlerine çarpmamak için dans edercesine yürüdükleri Konur Sokak sanki Ankara'nın bir minyatürü gibi görünüyordu. Kenarındaki ateşli solcular, Mülkiyeliler Birliği, gül satan çocuklar, termosunu alıp gelmiş gül satan çocuklarının başını bekleyen anneler, metalci gençler, yol üstünden geçerken bir bara oturup bira içen insanlar ve daha nicesi.

Yunus da herhangi bir bara oturup bir bira söyledi. Her ne kadar tek başına barlarda oturmaktan nefret etse de bugün canı böyle bir değişiklik istemişti. Eski günlerin etkisini üzerinden atamamakla ilgili olsa gerek, bir birayı bitirince arka arkaya birkaç bira daha içti. Kravatını fark edince işe gitmesi gerektiğini hatırladı ama Alper'e bir telefon açarak gelemeyeceğini söyledi. Alper umursamadı bile "Yarın erken gel" dedi ve telefonu kapattı.

Artık Ankara'da gün bitmiş, mesailerini bitiren insanlar sokakları doldurmuşlardı. Yunus bardan kalktı ama sendeleyerek yürüyebiliyordu. Alper'in kendisini gelip aldığı günden bu yana ilk defa içmişti. Aklına Ceyda geldi. Niye aramış olabilirdi ki onu? Telefonunu karıştırdı ama özelden aranmıştı. Bilinmeyen numaralar servisini arayıp Ceyda'nın ismini verdi ama oradan da sonuç alamadı. Karanfil Sokak'a varınca acıktığını hissetti ve bir iskenderciye oturdu. Bir çorba içip üzerine iskender yedikten sonra kalktı. Yemek yemek sarhoşluğunu az da olsa almıştı.

Sokağa çıktığında aklında olan tek şey Ceyda'ydı. Parası vardı artık, çalışıyordu ve mutluydu. Tek eksiği dünyasını birleştireceği bir kadındı. Ceyda'ydı bu onun için çünkü aylardır kafasında onun hayali vardı. Karanfil Sokak'tan Meşrutiyet Caddesi'ne doğru yürürken sağ tarafında kalan kırmızı tabelalı bir simitçiye gözü çarptı. Gördüğü Ceyda'ydı. Tekrar baktı ve evet Ceyda oradaydı. Bir masada 3 erkek 3 kız şeklinde oturmuş, neşeli bir halde çay içiyorlardı. Biraz önce tüm cesaretiyle onu aramak isteyen kendisi değilmiş gibi donup kaldı sokağın ortasında. Gözlerini cafeden ayıramazken yoldan geçen bir genç Yunus'un omzuna çarptı ve "Yolun ortasında ne duruyorsun be kardeşim" dedi. Yunus hiç ses çıkartmadan ve kaç dakikadır orada bakakaldığını anlayamadan Meşrutiyet Caddesi'ne doğru yürümeye devam etti.

Meşrutiyet Caddesi'nde bir taksi çevirdi ve eve varmadan taksiyi bir tekelin önünde durdurarak birkaç bira satın aldı. Ölesiye içmek istiyordu. Eve vardığında umutsuzluk içerisinde kıvrandığı günleri anımsadı ve hiç yabancılık çekmeden tekrar koca, kapkaranlık bir umutsuzluğun içerisine gömülerek televizyon ışığında içmeye başladı.

Yunus son parasını da bitirmiş evde aylak aylak oturuyordu. Evi satılığa çıkarrtı ve beklemeye koyuldu. Ucuz kiralı bir 1+1 daire tutup yaşamını orada sürdürecekti. Elindeki parayla 5 yıl idare edebileceğini hesaplayan Yunus, sonrasını da hiç ama hiç düşünmüyordu.

Alper, konuştukları gibi söz verdiği günde geldi. Yunus yine ona aldırmıyor ve çalışmayacağım diye diretiyordu ama Alper'e söz anlatmak devenin hendek atlmasını çocuk oyuncağı kılardı. "Kalk lan lale. Lamı cimi yok. Önce bilgisayarın başına geçip ilanı siliyoruz. Paraya mı ihtiyacın var? İşte sana 2000 TL avans. İlk maaşın yerine falan değil, sadece işe başlayacağın için. Sonra da hamama gidiyoruz. Bak duruyor daha, kalksana oğlum!" deyip kolundan tutup kaldırdı Yunus'u Alper.

Evden çıktıklarında Yunus satılık ilanını silmiş, bilinci kapalı bir şekilde Alper'in yanında hamama sürükleniyordu. Hamamda yıkanınca önce rahatladı ve uykunun bastırmasıyla da nedensiz bir neşe kapladı yüreğini. Alper yine ileri-geri konuşuyor, Yunus yine dinlemiyordu. Bir berberin önünde durdu ve "Bi de kırptıralım be oğlum seni, insana benze" dedi. Yunus belki de aylar sonra ilk defa gülümsüyordu. İçeriye girdiler, sıra çok olduğundan su üstüne su çekilmiş demlikten çıkan sarı-beyaz arası sıvıyı içtiler. Sıra Yunus'a geldiğinde Alper "Özkan abi, eşek traşı yap la bunu. Yok yok, tren yolu yap en iyisi" diyerek kendi kendine bir kahkaha patlattı. Yunus'un da keyfi yerine gelmişti. Saçı sakalı gidince kendini tanımakta zorluk çekse de yeni halini beğendi ve anlamsız bir sırıtmayla kalktı koltuktan. "Ne sırıtıyon la pişmiş kelle gibi?" diye yine takıldı Yunus'a arkadaşı.

Berberden sonra bir esnaf lokantasında yemek yeyip büroya geçtiler. Kızılay'ın herhangi bir binasının 4. katındaydı büro. Tüm kat Alper'in yeni kurduğu şirkete aitti. Alper, liseden sonra üniversite okumamıştı ama ailesi Gölbaşı'nda toprak zenginiydi. Zaten bu katı o sayede satın alıp o sayede de bir iş kurmuştu. Yunus, şirkette ne iş yapıldığını çözemedi. Alper'in odasına geçtiler. Alper bir şeyler anlattı ama içerisinde işle ilgili hiçbir şey yoktu. Yunus "Ne iş yapılıyor lan burada anlatsana?" diye sordu fakat Alper "Lan oğlum boşver, sen benim yardımcımsın işte. Şirket benim olduğu kadar da senin. Ben olmadığım zaman bu eşeklere patronluk yapacaksın. Zamanla zaten neyin ne olduğunu çözersin. Sana özel oda bile var lan. Bu arada maaşın da 3.500 TL olacak. Kabul mü?" diye sordu. Yunus gülümsedi ve kafa salladı.

Alper Yunus'a odasını gösterdi ve "Aç bilgisayarı feys meys takıl oğlum işte onu da mı ben diyim? Bak telefondan 04'ü ararsan çaycıya bağlanırsın. Çay-kahve-kola ne istersen var. Hepsi şirketten, bayılana kadar iç ulan ayı" deyip bir kahkaha daha patlattı. Yunus, akşama kadar odada tek başına bilgisayar başında vakit geçirdi ve Alper kapıyı açıp onu eve götüreceğini söylemese sabaha kadar da orada kalabilirdi.

Arabaya bindiklerinde Alper yine tüm patavatsızlığıyla "Bak yarın takım giyecen tamam mı? Takımın yoksa gidek alak, he? Görgüsüzsün oğlum sen liseden sonra hiç kravat bağlamamışsındır." dedi ve Yunus'un konuşmasına fırsat vermeden "Sabah yine alırım seni ama bu kez saat 8'de hazır ol. Hamam mamam da yok, kendi duşunu kendin al. Al bu da 2000 TL avansın. Paraya sıkışırsan söyle yeter. Maaş göstermelik, her zaman kredin var senin" diyerek tamamladı.

Yunus'un evinin önüne gelene kadar Alper yine hiç susmadan konuştu. E tabii Yunus yine hiç durmadan dinlemedi. Eve varıp kapıdan içeri girince içerinin pisliği Yunus'u şoke etti. Kendisinin orada nasıl yaşadığına inanamadı. Saate baktı, daha 7'ydi. Hanife'ye çıktı ve bir temizlikçi numarası aldı. Temizlikçiyi arayıp anahtarı Hanife'ye bırakacağını, yarın gelip evi temizlemesini istedi.

Bir kahve yaptı kendisine ve televizyonun karşısına kuruldu. Televizyon izlerken gereksiz bir şekilde sırıttığını hissetti ve Alper'in pişmiş kelle esprisini hatırlayıp saçma bir kahkaha attı. Evet, aylar sonra Yunus ilk defa mutluydu ve hayata tutunmuştu. "Alper" dedi içinden "Hayatımı kurtardın be oğlum!".

Münevver Abla'nın ölümünün üzerinden 3 ay geçmişti. Yunus tam bir sefalet içerisinde yaşıyordu. Sipariş edilmiş yemek artıkları, boş şişeler, toz evin içerisinde ve saç ile sakal Yunus'un sıfatında birbirine karışmıştı.

Annesinin ölümünün üzerine Yunus hayat ile olan tüm bağlarını kopartmıştı. Evden çıkmamak mümkün olsa hiç çıkmazdı ve zaten bunu minimuma indirmişti. Karton karton sigara, kasa kasa bira alıyor ve alışverişini de tek seferde toplu bir şekilde yapıyordu. Ev, kendisini kapattığı bir hapishaneye dönüşmüştü. Bir ay süren taziye ziyaretleri ve telefonlarından sonra zaten hiç arayan soranı da olmamıştı. Bu duruma hiç aldırmıyordu Yunus; hatta öyle ki böyle bir şeyi düşünmek bile aklının ucundan geçmiyordu.

Annesinin bankada biriktirdiği para bitmişti. Yunus bunu da hiç düşünmüyordu ve tembellik her yanına sinmişti. Oblomov'u tanımıyordu ama tembellik yarışması düzenlense Oblomov'u bile yenebilirdi.Televizyon yine tüm gece açık kalmış ve televizyondaki aptalca bir reklamın sesiyle uyanmıştı. Kış geldiğinden günler kısaydı ve Yunus neredeyse gün ışığını hiç görmüyordu. Sabah gün doğana kadar oturuyor ve genelde akşam ezanı ile uyanıyordu. Zaten ruhsal çöküntüde olan Yunus kendi kendini öldürüyordu böylece.

Kalktı ve elini yüzünü bile yıkamadan sigara yaktı. Ağzına kadar dolu olan küllüğü boşaltmıyordu bile ve sigarası bitince izmariti sığdırabileceği bir boşluk aradı kültablasında. Sigarayı söndürünce masasının üzerinde kalan son parası gözüne çarptı. Hepi topu 100 lirası kalmıştı ve bu son parasıydı. Aldırmadı; telefon edip bir çorba sipariş etti ve bir sigara daha yaktı.

Alelacele çorbasını içip televizyonun karşısına kuruldu. Duvarlarla konuşmasını engelleyen tek şey televizyondu. Saat 18.00 haberlerine denk geldi ve her habere sesli bir şekilde yorum yaptı. Haberlerin bitmesiyle beraber zilin çaldığını duydu ama aldırmadı, birkaç seferdir böyle zil sesi duyuyor ama gerçekte zil falan çalmıyordu. "Yine hayali hayranlarım geldi" diye mırıldandı fakat zil tekrar çaldı. "Bu sefer ısrarcı köftehorlar" dedi ama zil sesinin ardından "Lan oğlum açsana, benim lan ben Alper. Hadi aç aç, içerde olduğunu biliyorum" dedi. Yunus usul ve isteksiz adımlarla kapıya doğru seğirtti.

Alper kapının önünde durup bir şeyler anlatıyordu. Yunus hiçbirini ne dinliyor ne de anlıyordu. Sadece Alper'in "Oğlum hayvan mısın kapıda mı dikeceksin beni?" dediğini anladı. İçeri aldı Alper'i. Alper içerideki yalnızlık ve pislik kokusundan rahatsız oldu ama belli etmedi. Alper konuşmaya, Yunus dinlememeye devam etti. "Çay may yok mu oğlum iyice ayılaşmışsın lan sen" dedi. Yunus isteksizce sallama çay yapıp getirdi. Alper yine konuştu, Yunus yine dinlemedi.

"Olur de mi lan?" deyince Alper Yunus ihtiyatsızca "Ne olur de mi?" dedi. "Lan hayvan tamam anladık, annen öldü baban öldü ama hayat bitmedi ki. Sabahtan beri iş teklif ediyoruz sana. Güvenilir adama ihtiyacım var yeni büromda. Sadece gel otur birader, ben olmayınca sen ilgilen işlerle." diye kısaca tekrar anlattı Alper tüm gün konuştuklarını. "Bilmiyorum ki" dedi Yunus. "Bilmeyecek ne var lan lale. Yarın adam gibi bir traş ol, biraz çeki düzen ver kendine. Diğer gün saat 10-11 gibi gelir alırım ben seni" dedi ve ayaklandı Alper. "Kalkma hiç, ben giderim. Dediğimi unutma, 2 gün sonra arayıp alırım seni.". Hiç seslenmedi Yunus.

Alper kapıyı kapatınca tekrar televizyona odaklandı. Ne televizyonu dinliyordu ne de aklından bir şey geçiyordu. Sigara üstüne sigara içiyor ve bunu da neden yaptığını bilmiyordu. Dolaba baktı, 5 tane birası vardı. Bir bira açtı ve bu sefer düşünmeye koyuldu.

"Benim gibi berduşun ne işi olur lan işle güçle? Evi satarım, gider kötü bir ev tutarım. Birkaç sene yeter bana o para. Sonrasını da yaşamak istemiyorum. Evet evet, yaşamak istemiyorum. Kararım bu".

Biraları bittiğinde yine gün doğmak ve Yunus sızmak üzereydi.

"Bir yerim ağrımaz görmez, niye beni hastahaneye kaldırdılar ki? Yok bir şeyim benim, iyiyim. Zaten şu hastahane kokusu insanı hasta değilse de hasta eder. Yanımdaki kadın da durmadan inliyor. Boynum tutuldu herhalde ki kafamı çevirip bakamıyorum. Birisi gelse de şöyle bir sağıma dönüp güzelce yatsam. Hep tavana bakılmaz ki.

Babamın evi ne güzeldi değil mi kız Münevver? Çok yokluk çekerdik ama akşam yemeğinde bacılarım, gardaşlarım hepimiz otururduk yanyana. Hem de aynı tabaktaki pilava hep beraber kaşık sallardık. Ah, ne güzeldi o günler. Babamın keyfi olursa bir de yemekten sonra türkü tuttururdu hatırlıyorsun değil mi? Hatırlamaz olur muyum, unutamıyorum ki hiç.

Hasan Alimi de unutmam hiç. Nasıl unutayım hem? Memur diye vardırdıydı babam beni ona. Ne de güzel baktı bana. Kızardı bazen ama kıyamazdı hiç bana, zaten fiske bile vurmadı. Şehir şehir dolanıp da Ankara'ya vardığımızda Yunusum daha 6 yaşındaydı. Korkardı Hasan Alim Yunusumun ayağına taş değecek diye. Hele Yunusumun okuldaki ilk gününü de hiç unutmam. Ağlamadıydı annesinin koçu. İğneden falan da korkmazdı, okul tatil diye sevinirdi aşı olunca.

Şu hastalık geçse de kalksam gitsem evime. Ne illet şeymiş, yattım kaldım yatakta kaç gündür. Hiçbir şeyim yok, biliyorum. İşte, Yunusum da geldi. Gel oğlum, gel canımın özü. Oğlum? Bakma bana öyle evladım, iyiyim ben. Kalkarım yakında ayağa. Duymuyor musun beni? Oğlum? Herhalde sesim de kısılmış ki duymuyor beni. Duyuyorum oğlum ben seni. Ben de seni seviyorum annem, canım oğlum. Eşek sıpasısın ama yine de hasta olmasam konuşmazsın böyle.

Yunus? Baban değil mi oğlum şu? Hasan Ali? Baba, sen nasıl geldin? Bey, babamla mı geldiniz? Kim söyledi size, Yunus mu? Yunus öpsene yavrum babanın elini. Bak deden de burda. Sen hiç görmemiştin değil mi dedeni? Al işte deden sana. Aaa bak anneannen de geldi. Anne? Ne gerek vardı geldiniz cümleten? Beni götürmeye mi geldiniz? Yok anam, gelemem ki ben. Yürüyemiyorum ki zaten, hastayım. Hem Yunusumu nasıl bırakayım? Daha işi gücü bile yok, mürüvvetini de göremedim. Konuşsana Hasan Ali, bana bırakmadın mı sen evladımızı? Onu evermeden nasıl geleyim sizinle. Oraya alışamam ki ben zaten, yok yok iyiyim ben burada. Sen de bir şey söylesene baba. Kıyamazsın sen bana, götürmeyin beni. Bak iyileştim zaten hemen, ayağa kalkabiliyorum. Ayaklarımın üzerindeyim işte, bakın kollarım da kalkıyor. Başımı da sağa sola çevirebiliyorum. Gel baba sarılayım sana, sana da Hasan Alim, sana da annem. Sarılayım yolculayayım sizi, gidin siz. Benim işim var daha. Yunusumu evermem lazım. Haydi gidelim, kapıya kadar geçireyim sizi"

Ve o anda bağlı olduğu makine kalp atışlarının durduğunun haberini veren feryadı koparıverdi. Yunus önce kısa bir şok yaşadı, sonra anne diye var gücüyle bağırdı. Doktorlar koştular, fakat Münevver Abla ikinci kez felç geçirmiş ve hayata gözlerini yummuştu. Yunus'a felcin deprem gibi olduğunu ve artçılarının olabileceğini söylemişlerdi zaten ama Yunus hala buna inanamıyordu. Sağa sola koştu, bir şeyler yapın diye doktorlara yalvardı. Çare bulamadı. Hastahane koridoruna yığılıp orada ellerini başının arasına alıp yarı baygın vaziyette kalakaldı. Önce Hanife geldi, sonra teyzesi, dayısı, amcası ama ne hiçbirini duyuyor ne de duymak istiyordu Yunus. Tek istediği bayılmadan koridorları geçip bahçede sigara içmekti. Bayılmadı ama koridorlardan hayalet gibi geçip arka arkaya saymadığı kadar çok sigara içti.

Film bitmişti sanki Yunus için, kötü bir yönetmenin yönettiği vasat bir filmin son sahnesinde gibiydi. Güneş doğmaya yakındı, tan yeri ağarıyordu. Oturduğu bankın üzerinde bayıldı Yunus; uyandığında son hatırladığı güneşin doğduğu olacaktı.

Pırıl pırıl bir yaz akşamında Yunus ile annesi balkonda oturuyorlardı. Bugün günlerden mutluluk rolü yapma günü olmalıydı ki, her şey yolundaymış gibi annesiyle çay içip çekirdek çitliyorlardı. Bir an bile olsa tüm olumsuzluklardan kaçıp yalancı bir mutluluğa sığınmanın verdiği buruk rahatlık Yunus'un her halinden belli oluyordu.

Münevver Abla uyumaya gidince Yunus bir sigara tellendirdi. Aklından bir şeyler uçuşuyordu ama hangisini tutup yakalayacağını bilemedi. Ciğerlerine oturan duman kendisini rahatsız ettiğinden sigarayı yarıda bırakıp odasına gitti. Bilgisayarın başına oturup biraz gazetelere baktı ama haberlerden içi sıkılıp yatağına sırt üstü uzandı. Tavanda hayali birçok karakter ve hikaye uydururken uyuyakaldı. Daldığı en tatlı uykulardan birisiydi.

Rüyasında Ceyda'yı gördü. Telefonda konuşup ardından buluşuyorlardı. Güzel kızdı Ceyda ama rüya bile olsa "Senin gibi kel ve işsiz bir adamla ne yaparım ki Yunus? Gönül eğlendiriyorum işte" deyişi uyandığında bile etkisinde kaldığı bir cümleydi. Yataktan hemen kalkmadı. Biraz daha uyku ile uyanıklık hali arasında kalıp hayal kurmaya koyuldu. Ceyda niye aramış olabilirdi ki onu? İşi mi düşmüştü yoksa gerçekten aralarında bir şeyler olabilir miydi? O kadar uzun zamandır yalnızdı ki, Ceyda gözünde dünyanın en mükemmel kızı oluvermişti.

Yatakta yaptığı tembellikten sonra kalktı ve evin içerisinde bir tur attı. Ocakta çay yoktu, kahvaltılıklar çıkartılmamıştı. "Herhalde sabah aceleyle bir yere gitmiş olmalı annem" diye düşünüp tuvalete gitti. Banyoda elini yüzünü yıkadıktan sonra tekrar mutfağa dönüp çay koydu ve bugünü de mutluluk rolü yapma günü ilan etti. Çayı koyduktan sonra buzdolabından domates, biber, soğan ve iki yumurta çıkarttı. En son askere gitmeden önce annesi için melemen yapmıştı. Özenle tüm malzemeleri yıkayıp melemen yapmaya koyuldu. Melemeni ocağa koyunca çayı da demledi ki ikisinin aynı anda hazır olmasını istiyordu.

Bir güzel masayı hazırladı ve her şeyi masaya koydu. Bir an önce annesinin gelip masayı görmesini ve karnını doyurmayı bekliyordu artık. Annesini beklerken bir bardak çay doldurdu kendine ve balkona çıkıp bir sigara yaktı. Balkonda sokağı izledi, çocuklar çoktan uyanıp sokakta koşuşturmaya, bisiklet sürmeye ve birbirleriyle sataşmaya başlamışlardı. Gülümsedi; kendi çocukluğunu düşündü. Ceyda'dan olsa gerek hala içerisinde adını koyamadığı bir his vardı. Belki de çocukluğu aklına geldiğinden öyleydi.

"İşte tam şu kaldırımın kenarında düşüp de kolumu kırmıştım. Acısını bile hatırlamıyorum ama o bile güzeldi çocukken" diye içinden geçirdi. Sigarası bitti ve içeriye geçti. Annesinin daha gelmediğini fark edince odasına gidip üzerini değiştirdi. Odadan çıkıp mutfağa geçerken annesinin terliklerinin antrede olmadığını fark etti. Eğer dışarı çıkmış olsaydı terliğini mutlaka antrede çıkarırdı. Ayakkabısına baktı ve ayakkabısı da oradaydı. "Başka ayakkabı giymiştir belki ya da terlikle komşuya geçmiştir" diye düşündü; kapıya baktı ve kapıda takılı anahtarın annesinin anahtarı olduğunu görünce "Ah be anne anahtarı da mı unuttun?" diye düşünüp annesinin en yakın arkadaşı komşuları Hanife'ye gittiğini tahmin edip annesini çağırmak için evden çıktı. Zili çaldı, biraz bekledi ve kapı açıldı:

+ Hanife Teyze annem sende mi?
- Yok oğlum hiç görmedim bugün anneni.
+ Ya anahtarını evde unutmuş da burdaysa vereyim diyecektim.
- Sen istiyorsan ver anahtarı ben annen gelince veririm.
+ Yok sağol Hanife Teyze, teşekkür ederim.

der demez koşar adımlarla eve gitti. Hanife de arkasından öyle bakakalmış "Hay Allah!" deyip kapıyı örtmüştü. Yunus telaşla kapıyı açtı ve doğru yatak odasına koştu. Kapıyı açmaya cesaret edemedi ve birkaç saniye bekleyip soluklandı. Kendisini o kadar gergin hissediyordu ki, dokunsalar kopardı. Biraz daha bekledi ve sonunda yavaş yavaş kapıyı açtı ve annesine baktı; oradaydı. Yorgana dikkat kesildi acaba nefes alıyor mu diye. Yorgan Münevver Abla'nın nefes alıp vermesiyle beraber inip kalkıyordu. Çöl ortasında kana kana su içmiş gibi hissetti kendisini Yunus ve "Anne" diye seslendi. Cevap alamadı. Tekrar seslendi ve yine cevap alamadı. Daha yüksek sesle seslendi ama yine yanıt alamayınca yüreğine bir korku saplandı. Annesinin yanına doğru giderken nefes aldığından emindi ama bu kadar çağırılmayla uyanacağından da emindi. "Anne" diye dürttü ama yine cevap alamadı. Annesinin gözleri açıktı. "Anne beni korkutmaya mı çalışıyorsun, cevap versene" dedi. Münevver Abla cevap vermedi. "Hadi kalk bak sana kahvaltı hazırladım, hadi canım anam" dediyse de yine cevap alamadı ama Münevver Abla ağlıyordu. Yunus usulca yorganı kaldırdı, annesinin elinden tutup kolunu kaldırdı ve bıraktı. Kol hiç tepki vermeden olduğu yere tekrar inmişti. Tekrarladı ve yine aynısı oldu.

Yunus annesine ilk defa bu kadar içten sarılıyor ve bu kadar içten ağlıyordu. Bir yandan annesi bir yandan kendisi. Münevver Abla konuşamıyordu ama Yunus'un da dili tutulmuştu. Yunus bir ara zilin çaldığını işitti ama aldırmadı. Zil inatla çalmaya devam edince doğruldu, bilinçsizce kapıya yöneldi. Kapıda bekleyen Hanife'ydi. "Oğlum nerdeyse 20 dakikadır zile basıyorum niye açmıyorsun?" dedi ama Yunus'un ağlamaktan kızarmış gözlerini görünce şaşırdı. Yunus eliyle içeriye geç der gibi bir işaret yaptı ve Hanife içeriye geçti. Yunus zorlukla "Yatak odasına Hanife Teyze" dedi. Hanife arkadaşı Münevver'in öldüğünü düşündü ama ağladığını görünce yanına oturdu. "Neyi var Yunus oğlum annenin?" diye sordu. Yunus'un dudaklarından belli belirsiz bir "Bilmiyorum" çıktı. Hanife çok geçmeden arkadaşının felç geçirdiğini anladı ve salona geçip telefonla bir ambulans çağırdı; yatak odasına tekrar döndü.

"Yunus gel oğlum bakayım, çık dışarı odadan. Annen felç geçirmiş yavrum, ambulans çağırdım şimdi gelir. Haydi toparla bakayım kendini, ben üzerime bir şey alıp geliyorum hemen. Hastahaneye beraber gideriz" dedi Hanife. Yunus'un ağzından yine belli belirsiz bir "Olur" döküldü.

Siren sesi yaklaştığında Yunus donakalmış bir vaziyette Hanife'nin bıraktığı yerde dikiliyordu.

Birbirinin aynısı günlerden birini daha arkasında bırakan Yunus sabahın 4'ünde yatağa girdi. Kafasında binlerce düşünce akıyordu ama hepsi sıkılmışlıkla ilgiliydi. Çok sigara içtiği için kalbinin sıkıştığını duyumsadı. Kafasındaki binlerce soruya cevap bulamadan yine gözleri kapandı ve uyudu.

Sabah uyandığında annesine seslense de cevap alamadı. Önce annesine bir şey olduğunu düşünüp telaşla evin içinde koşuşturdu ama sonra annesinin komşudaki altın gününe gideceğini hatırlayıp rahatladı. Çayın altı yanıyordu ve kahvaltısı da hazırdı. Bir çay koyup sigara yaktı. Kahvaltı masasında sigarasını tüttürdükten sonra elini yüzünü yıkayıp bir çay daha doldurdu kendine. Bir lokma ekmeğin arasına biraz peynir katıp kahvaltı faslını kapadıktan sonra salona geçip televizyon karşısına kuruldu.

Evlilik programında takılı kaldı. Şebek sunucu çeşitli şaklabanlıklar yapıyor ve bazen de reyting almak uğruna olsa gerek seyircileri azarlıyordu. Yunus kızların isteklerine akıl sır erdiremese de beğendiği birkaç kız oldu. Canı sıkılınca kanallar arasında dolaştı ama bir şey bulamayınca televizyonu kapatıp odasına giderek üstünü değiştirdi.

Dışarı çıkıp çıkmamakta kararsız kalınca bir sigara daha yaktı. Sigarasını içemeden annesi geldi ama hiçbir şey konuşmadılar. Aksi gibi annesi de televizyonda evlilik programını açıp izlemeye koyuldu ve laf çarpmaktan da geri kalmadı "Tilevizyon milevizyon adamlar ne güzel niyet etmişler evlenmeye" diye söylendi. Yunus hiç oralı olmadan antreye yöneldi ve kapıyı açtığı anda annesi seslendi "Gelirken 2 ekmek al!". Yine hiçbir şey söylemeden kapıyı çekip çıktı, Yunus.

Evden çıkınca ne yapacağına karar veremedi ama kahvehanenin önünden geçerken kahvehaneye girdi. "Gel la Yunus bi batak atak!" diyen ilkokul arkadaşı Haydar'ın yanına oturdu ve batak oynamaya başladılar. Duvarları sigara dumanından kahverengiye yazan bu izbe yerde akşama kadar oturdu, bol bol karbonatlı çay içti Yunus. Oyunda da yenilmişti ve cebindeki son parayı da kötü çaylara ödeyip çıktı. "Şans bile parasız adama pas vermez" diye geçti aklından ve istemsizce sırıttı.

Bakkal Rüstem'e uğrayıp 2 ekmek bir sigara aldı. Rüstem birkaç soru sordu ayak üstü ama tam algılıyalamadı soruları Yunus ve geçiştirici cevaplar verip bakkaldan çıktı. Tam o sırada telefonu çaldı çalmasına ama kendisini kimse aramadığından çalan telefonun kendisinin olduğunu fark edemedi. Telefonun çalması kesilip yeni baştan çalmaya başlayınca titreşimden anladı çalanın kendi telefonu olduğunu. Gizli bir numara arıyordu; açtı ve ürkek-titrek bir kadın sesi duydu:

-Yunus?
- Efendim, buyrun?
- Ben... Ben Ceyda... Hatırladın mı?
- Hatırladım, lisedeki Ceyda?
- Evet ben. Nasılsın?

Nasıl cevap vermeliydi ki? İyiyim dese değildi, kötüyüm dese ayıp olurdu. Bir sıkılmışlık çöktü yüreğine, telefonu kapatmak istedi, kapatamadı. Derin bir nefes aldı, bu kez nefesi ve sesi titreyen kendisiydi.

- İyidir herhalde, senden?

"İyidir herhalde mi?" diye geçirdi içerisinden Ceyda konuşurken. Ceyda'yı hiç duymuyordu, ta ki Ceyda kendisine seslenene kadar.

- Yunus?
- Ef... Efendim?
- Dinlemiyor musun beni?
- Dinliyorum, dinlemez olur muyum ama şimdi eve geçmek üzereyim beni bir 5 dakika sonra arayabilir misin? Hem numaranı da gizlemezsin numaranı kaydederim.

Ceyda "Olur" deyip kapattı telefonu. Yunus selamsız sabahsız eve girip ekmekleri mutfak masasına bıraktı. Antrede annesinin terliklerini görünce annesinin evde olmadığını anladı ve bir sigara yakıp Ceyda'nın aramasını beklemeye koyuldu.

Saat 18.40, Kızılay. Mavi bir halk otobüsünden inerken tıklım tıkış bir kalabalık da otobüse balık istifi şeklinde yerleşmeye başlıyor. Mesai bitmiş, hava buz gibi ve Ankara'da yine insan sesleri korna ve eksoz sesine karışıyor.

Yüksel'den yürümeye başlıyorum amaçsızca; Konur Sokak'ı dikine geçip Meşrutiyet'e, ordan da ver elini Kolej metrosu.

Elele tutuşan üşümüş sevgililer, slogan atan heyecanlı solcu gençler, 5 liraya umut satan falcılar... Binlerce insan akıyor sokaklardan, hepsi buz gibi. Bol ışıklı esnaf panolarına bakarken bir ses benim ismimi tekrarlıyor ama ben değilimdir diye devam ediyorum; sonrasında bir el kolumdan tutuyor "Niye bakmıyorsun?" diye sırıtıyor. Lise aşkıma denk geliyorum bombok bir günde. Kafamda şapka, boynumda Dynamo Dresden atkısı ve o. Şaşırıyorum en başta ama klasik "Naber, nasılsın?" muhabbetine sarıyoruz. "Çay içelim vaktin varsa?" diye soruyor ama bir şeyler uydurup yürümeye devam ediyorum.

Ruhum bedenimden uzaklaşmış gibi hiçbir şey düşünmeyip bir kamera gibi etrafı çekerek yürüyorum. Aklımda hiçbir şey yok, hava buz gibi. Meşrutiyet'in sonundaki üst geçite gelince merdivenleri tırmanıyorum yavaş yavaş. Hiç kimse yok üst geçitte ve ben korkuluklara yaslanıp şehri izlemeye koyuluyorum. Otobüslerin balgamlı boğazlarından attıkları hırıltılar ve taksicilerin korna seslerine takılıp kalıyorum. Can derdine düşmüş bir ambulansın sirenleriyle uyanmayacak olsam sabaha kadar dikilirim orada.

Ara sokaklardan Kolej'e iniyorum ve Ahmet Andiçen Kanser Hastanesi önünde durup bir sigara yakıyorum. Ölüme meydan okuyan akıncılar gibiyim kanser hastanesi önünde sigara tüttürürken. Aklıma karşılaştığım eski sevgilim geliyor ve kafamda parça parça anılar uçuşuyor. Soğuktan olsa gerek anılar donunca yola koyuluyorum tekrar. İstikamet gerisin geri Kızılay, fakat Sıhhıye köprüsü üzerinden.

DTCF'nin yanındaki merdivenlerden Atatürk Bulvarı'na inip Sıhhıye'nin tavuk döner ve karbonatlı çay kokusuyla birleşmiş çöp gibi havasını soluyorum. Ulan öyle sıkıcıymış ki bu şehir, yeni kavrıyorum. Abdi İpekçi Parkı'na varınca bir sigara daha yakıyorum banklara oturup. Bir iki sokak köpeği geçiyor önümden ama insanlardan daha yakınlarmış gibi hissediyorum bir an. Köpeklerden korkan biri olarak birinin başını okşuyorum, kuyruk sallayıp melül melül suratıma bakıyor. Ah be itin soyu, uzun zamandır insan gözleri bana böyle güzel bakmadı. Sigaram bitince kalkıyorum ve SGK'nın oraya kadar köpek dostumla yürüyoruz. Benim karşıya geçeceğimi anlayınca arkasını dönüp tekrar Abdi İpekçi'ye gidiyor.

Güzel kızlar görüyorum ama hep yalnız yürüyorlar. Nedense aklıma bir Hasan Hüseyin şiiri düşüyor, içimden okumaya koyuluyorum:

bu dünyaya biz de geldik gideriz
güzeller içinde yarsız gezeriz
karacaoğlan sevdi diye susarız
ulanı da karacaoğlan ulanı
biz severiz allı pullu yalanı
öptüm diye koynundaki yatanı
güller diken diken değer elime
morlar kızıl kızıl yakar elimi
sevdiceğim sövgü olur dilime
ulan insaf bre hey!

Eski Zafer Çarşısı, Zafer Anıtı falan derken Güvenpark'a geliyorum. Sıcak çay satıyorlar en karbonatlısından. "Abi çay ister misin?". Seslenmeden yürümeye devam ediyorum. Çiçeklerin orada durup bir demet nergis alıyorum anneme, bari bugün o güzel olsun.

Yürüyorum dolmuşa doğru tar tar tar dizel motor gürültüsü eşliğinde evime kadar geliyorum. Sıcak bir çay, üstüne bir sigara daha ve Ankara o kadar sıkıcı ki.